یا مَنْ بِمُحَیّاهُ جَلَی الْکَوْنَ وَزانَهْ الْعالَمُ فی الْحَیْرَهِ لا یُدْرِکُ شانَهُ
أخْفاکَ ظُهورٌ لَکَ عَنْهُمْ وَ أبانَهْ ای تیر غمت را دل عشّاق نشانه
عالم به تو مشغول و تو غائب ز میانه
إیّاکَ تَطَلَّبْتُ وَ ذِکْراکَ هَوَیْتُ مِن کُلِّ حَدیثٍ بِأسانیدَ رَوَیْتُ
إنْ کانَ إلَی الْکَعْبَهِ وَ الْبَیْتِ أتَیْتُ مقصود من از کعبه و بتخانه توئی تو
مقصود توئی کعبه و بتخانه بهانه
إنْ فی عَرَفاتٍ وَ مِناها جَسَدی دارْ أوْ مَشْعَرِها ما لِسِواکَ خَلَدی دارْ
مَنْ مِثْلیَ مَنْ حَجَّ إلَی الْکَعْبَهِ وَ الدّارْ حاجی به ره کعبه و من طالب دیدار
او خانه همی جوید و من صاحب خانه
قَدْ کَلَّ لِسانی صِفَهُ الدّارِ بِتَجْریدْ فی فَضْلِ صِفاتٍ وَ لَقَدْ طالَ بِتَحْمیدْ
مِن مُقْلَهِ قَلْبی فَأَرَی نورَکَ تَوْحیدْ چون در همهجا عکس رخ یار توان دید
دیوانه منم من که روم خانه به خانه
لا مَطْلَبَ إلاّ وَ بِأَیْدیکَ مُشَیَّدْ لا مُفْضِلَ إلاّ وَ بِنُعْماکَ مُقَیَّدْ
لا مُفْضِلَ إیّاکَ وَ لا غَیْرَکَ ذُوالْیَدْ هر کس به زبانی صفت حمد تو گوید
بلبل به نوا خوانی و قمری به ترانه
لا مَطْلَبَ لی غَیْرُکَ لا وَ الَّذی یوجِدْ إنْ اُتْهِمُ أوْ اُشْـِمُ أوْ اُعْرِقُ اُنْجِدْ
لِلْفَوْزِ إلَی وَصْلِکَ یا مَنْ هُوَ مُنْجِدْ گه معتکف دیرم و گه ساکن مسجد
یعنی که تو را میطلبم خانه به خانه
دیوان شیخ بهایی
